8η Μάρτη- ημέρα αντίστασης και αγώνα
«Με πέτρες στα χέρια στη ΓΑΖΑ, εξεγερμένες ιθαγενείς στην ΤΣΙΑΠΑΣ, χορεύοντας στα οδοφράγματα του ΙΡΑΝ, γκρεμίζοντας τα τείχη φυλακών και στρατοπέδων συγκέντρωσης, διασχίζοντας σύνορα με ένα μωρό στην αγκαλιά, σπάζοντας τη σιωπή απέναντι στην κρατική μαφία του trafficking, στις διαδηλώσεις αντιμέτωπες με τον αστυνομικό στρατό κατοχής, στους ταξικούς αγώνες, στις καταλήψεις σχολών και σχολείων, φτύνοντας κατάμουτρα παπάδες, φασίστες, αφεντικά, δικαστές, πολιτικούς, το σύστημα που γεννά και συγκαλύπτει βιασμούς και γυναικοκτονίες, που θέλει το σώμα μας μηχανή αναπαραγωγής κι εμπόρευμα, και τη ζωή μας αιχμάλωτη της Εξουσίας.»
Παρά τις προσπάθειες των κυρίαρχων να απονοηματοδοτήσουν τον αγωνιστικό και πολιτικό χαρακτήρα της 8ης Μάρτη και να διαστρεβλώσουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης παρουσιάζοντάς την ως αίτημα “ισότητας” στη διαχείριση της εξουσίας, η 8η Μάρτη αποτελεί μέρα μνήμης των αιματηρών γυναικείων αγώνων, των απεργιών και κινητοποιήσεων του πιο άγρια εκμεταλλευόμενου κομματιού της κοινωνίας, των μεταναστριών εργατριών, που ξέσπασαν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα. Αποτελεί ημέρα αγώνα και αντίστασης στο σήμερα, σε μια περίοδο που η πατριαρχική βία απέναντι στις γυναίκες, ιδίως των πληβειακών στρωμάτων, οξύνεται και εκδηλώνεται απέναντί τους και πάνω στα σώματά τους με ακόμη πιο άγριους όρους, ως αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Του συστήματος που οδηγεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στη βίαιη φτωχοποίηση, που εδραιώνει με νόμους τους ταξικούς διαχωρισμούς στα βασικά αγαθά της υγείας, της εκπαίδευσης, της στέγασης, που δολοφονεί στα χερσαία σύνορα της Ευρώπης –φρούριο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης πρόσφυγες/ισσες και μετανάστες/τριες, που προωθεί την έμφυλη βία και συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, που ξεπλένει βιαστές και παιδοβιαστές, που νομιμοποιεί την ασυδοσία των μπάτσων σε βάρος των σωμάτων μας και επιτρέπει δικαστικούς να μετατρέπουν τις γυναίκες θύματα της έμφυλης βίας σε θύτες με τις αποφάσεις τους. Ενός συστήματος που γεννά διαρκώς πολέμους και καταδικάζει στον ξεριζωμό και τον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους και που το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι ο θάνατος, ο εκτοπισμός, η βία και η εξαθλίωση.
Γιατί είναι οι ίδιοι οι κρατικοί φορείς που καθημερινά αναπαράγουν την έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση. Από τη μία οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος ξεπλένονται από τους κρατικούς μηχανισμούς μιας «δικαιοσύνης» ταξικής και πατριαρχικής που τιμωρεί και φυλακίζει όσους & όσες αντιστέκονται στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, καταδικάζει και φυλακίζει χιλιάδες φτωχούς και περιθωριοποιημένους, ενώ ταυτόχρονα προστατεύει τους ισχυρούς. Από τις υποθέσεις βιασμών και παιδοβιασμών που βγαίνουν στο φως και, σε πολλές περιπτώσεις, έχουν ως αποτέλεσμα τα θύματα που βρίσκουν το κουράγιο να καταγγείλλουν τους δράστες, να αμφισβητούνται και να λοιδορούνται, εντός και εκτός των δικαστικών αιθουσών. Από τις γυναικοκτονίες που τείνουν να γίνουν καθημερινότητα, με τους δράστες συχνότατα να είναι από το στενό περιβάλλον των θυμάτων και πολλά εκ των οποίων να έχουν καταγγείλει στις αρχές προηγούμενα περιστατικά βιας σε βάρος τους μέχρι τα κυκλώματα trafficking σε βάρος γυναικών και κοριτσιών που καταδεικνύουν το ρόλο του οργανωμένου εγκλήματος- μαφιών και τη σύνδεσή τους με κρατικούς παράγοντες και που στην προσπάθεια συγκάλυψής τους από τους κρατικούς μηχανισμούς τα θύματα βρίσκονται αντιμέτωπα με απόπειρες εκφοβισμού, απειλές βίας και τρομοκρατία ώστε να σιωπήσουν, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την υπόθεση του 12χρονου κοριτσιού από το Κολωνό αλλά και την υπόθεση της 19χρονης από την Ηλιούπολη. Ενώ, παράλληλα, όσοι και όσες αντιστέκονται, στον δρόμο, μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, στις καταλήψεις του αναρχικού κινήματος έχουν να αντιμετωπίσουν την κρατική καταστολή και τη σεξιστική βία των σωμάτων ασφαλείας.
Η ταξική διάσταση της έμφυλης βίας, της διαχείρισης από τους θεσμούς τέτοιων περιστατικών και των έμφυλων διαχωρισμών είναι βασικό συστατικό της επιβολής της κυριαρχίας πάνω στο σώμα των πληβειακών στρωμάτων. Από τις απειλές και τις ανισότητες μέσα στους εργασιακούς χώρους, που πολλές φορές δεν καταγγέλλονται υπό τον φόβο της απόλυσης, από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις μέσα στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την σεξουαλική παρενόχληση 20χρονης από μπάτσους εντός της Τροχαίας, είναι σαφές ότι, όσο πιο ταξικά ευάλωτη είναι μία γυναίκα ή ένα κορίτσι, τόσο πιο δύσκολο είναι να αντιπαρατεθεί με τους θεσμούς που προστατεύουν την πατριαρχική δόμηση της κοινωνίας και οπλίζουν, κατ’ επέκταση, τα χέρια βιαστών, κακοποιητών και δολοφόνων.
Την ίδια στιγμή, που συμβαίνουν αυτά στον ελλαδικό χώρο, η επίθεση του κρατικού-καπιταλιστικού, πατριαρχικού συστήματος κατά των γυναικών, εντείνεται ολοένα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι γυναίκες της Παλαιστίνης, δεν βιώνουν μόνο τη γενοκτονία του λαού τους από το κράτος του Ισραήλ αλλά, επιπρόσθετα, πολλές από αυτές δέχονται, από τον ισραηλινό στρατό, απειλές σεξουαλικής βίας, πολλαπλές μορφές σεξουαλικής επίθεσης, ενώ δεν λείπουν και τα καταγεγραμμένα περιστατικά βιασμού σε βάρος τους αλλά και οι εκτελέσεις, σε περιοχές όπου ο ίδιος ο στρατός κατοχής τους έχει υποδείξει να κατευθυνθούν, για την ασφάλεια τους, από την νότια Γάζα ως και τη Δυτική Όχθη. Οι απάνθρωπες αυτές πρακτικές, σε βάρος των γυναικών εν καιρώ πολέμου, αποτελούν πάγια τακτική και έρχονται να λειτουργήσουν ως μέσο πίεσης, εξευτελισμού και καταστολής του πληθυσμού.
Στον αντίποδα της εξουσίας ορθώνονται οι αγώνες των γυναικών που παλεύουν για έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας, χειραφέτησης, μακριά από τις υποκριτικές θεσμικές υποσχέσεις. Από τις εξεγερμένες Ζαπατίστριες στα βούνα της Τσιάπας, τις γυναίκες που πολεμούν στη Rojava, τις γυναίκες της παλαιστινιακής αντίστασης, όσες διαδηλώνουν και συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής από τις ΗΠΑ ως την την Ελλάδα, τις φοιτήτριες και μαθήτριες που κατεβάινουν στον δρόμο έναντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την παράκαμψη του άρθρου 16, δίνεται το ηχηρό μήνυμα πως καμία δεν θα είναι ελεύθερη όσο δεν είμαστε όλοι και όλες ελεύθεροι/ες, δίνεται μάχη τόσο απέναντι σε ένα πατριαρχικό σύστημα που δομείται πάνω στις έμφυλες διακρίσεις και στο οποίο οι γυναίκες θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά και συνολικά απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης που οι κυρίαρχοι επιχειρούν συνεχώς να επιβάλλουν στους από τα κάτω.
Ως αναρχικές στεκόμαστε αλληλέγγυες στις αγωνιζόμενες και χαιρετίζουμε τους αγώνες τους, που ξεσπούν σε κάθε γωνιά της γης. Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από τους εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε τη συλλογικοποίηση, την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, για την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων έως την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού. Για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Είμαστε πολλές – δεν κάνουμε ησυχία
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!
Ενάντια στις θεσμικές αυταπάτες και την αφομοίωση στον πολύχρωμο καπιταλισμό
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αθήνα: Πλατεία Κλαυθμώνος, 12.30 | Σύνταγμα, 18.30
Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 18.00
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση
