Η νεοφιλελεύθερη/ακροδεξιά αντιεξέγερση επελαύνει. Κανένας τομέας της δημόσιας σφαίρας δεν έχει μείνει έξω από την αλλαγή κοινωνικού παραδείγματος που προσπαθεί να επιβάλλει με την ισχύ της καταστολής και τον τρόμο το κρατικοκαπιταλιστικό Καθεστώς. Αν και η επίθεση αυτή είχε ανακηρυχθεί από το νέο πολιτικό προσωπικό ως λογική συνέχεια της αποσύνθεσης της προηγούμενης κυβερνητικής διαχείρισης, καταλύτη για την διεύρυνση και την ένταση της αποτέλεσε η χρήση της πανδημίας ως εργαλείου αντικοινωνικής επιβολής. Το κράτος ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής επέλεξε χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Το πλέγμα της συναίνεσης δημιουργείται μέσα από τον έλεγχο στην παραγωγή του δημόσιου λόγου και την περιφρούρηση του δημόσιου χώρου από τους νέους (και μόνους) νεοπροσλαμβανόμενους δημόσιους υπαλλήλους που επανδρώνουν τα διαρκώς αυξανόμενα σώματα «ασφαλείας».
Την ίδια ακριβώς διαδικασία επιθυμεί το κράτος να επιβάλλει και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από την αρχή της πανδημίας έγινε εμφανές ότι η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την de facto απαγόρευση κοινωνικών συναθροίσεων θεώρησε ότι βρήκε την πιο μεγάλη ευκαιρία να επιτείνει την ψήφιση των νομοσχεδίων που θα ανέτρεπαν τις εναπομείνασες κατακτήσεις και μαζί τους όρους ζωής των καταπιεσμένων προς το χειρότερο. Η νεολαία μπήκε πρώτη στο στόχαστρο. Το νομοσχέδιο Κεραμέως για τα Πανεπιστήμια έπεται άλλωστε χρονικά του αντίστοιχου που ψηφίστηκε για τα σχολεία τον περασμένο χρόνο. Για να επιτευχθεί η συνολική ανατροπή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος που επιθυμεί το Καθεστώς, ώστε να καμφθούν οι ριζοσπαστικές αντιδράσεις και να διαλυθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες είναι απαραίτητη η κατίσχυση έναντι του πλέον ενεργού υποκειμένου αντίστασης από το Πολυτεχνείο του 1973 και εντεύθεν, τη νεολαία και τον μαζικό χώρο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησής της, τα Πανεπιστήμια. Επιπλέον για να «απελευθερωθούν» νέα εδάφη και δυνατότητες προς εκμετάλλευση από το ιδιωτικό κεφάλαιο θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου, η οποία για να κατορθώσει να επιβληθεί θα πρέπει να προβλέπει τη δημιουργία πληθώρας πειθαρχήσεων του κοινωνικού σώματος. Έτσι συστήνονται πειθαρχικά συμβούλια για κάθε περίσταση, εγκαθίστανται κάμερες, έλεγχοι σε check-points, κάρτες εισόσου και ασφαλώς, πάνω από όλα τα υπόλοιπα, δημιουργείται και ειδικό αστυνομικό σώμα, η Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός περνάει και από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Έτσι σχεδιάζει το κρατικοκαπιταλιστικό Καθεστώς να μετατρέψει τη δημόσια παιδεία και γνώση σε επικερδές μέγεθος για τις ιδιαίτερες ανάγκες των ιδιωτικών συμφερόντων, των κολλεγίων και των θεσμών καταπίεσης. Ταυτόχρονα θα επιχειρήσει με την πειθάρχηση και τη διάχυση της τρομοκρατίας στο πανεπιστήμιο να διαλύσει τους όρους συγκρότησης των αντιστάσεων των φοιτητών, των σπουδαστών και της νεολαίας γενικότερα. Στόχο αποτελεί μια δομική ανατροπή όπου, σε ένα απολύτως αποστειρωμένο περιβάλλον οι φοιτητές θα ενσωματώσουν μέσω της εντατικοποίησης και του διαρκούς εκβιασμού τα «ιδεώδη» της κυρίαρχης ιδεολογίας και θα περιοριστούν επιτέλους στον ανταγωνισμό, την «αριστεία» και την εξατομίκευση με στόχο την εξειδίκευση και την προσωπική ανάδειξη και καταξίωση. Αυτή η στοχοθέτηση ευελπιστεί στην ολοκληρωτική αποδυνάμωση της διαχρονικής δυνατότητας των φοιτητών και της νεολαίας να πυροδοτεί σημαντικά κινήματα αντίστασης που λόγω της θέσης τους εκβάλλουν σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και τα τροφοδοτούν ουσιαστικά.
Απέναντι στην διεύρυνση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, ενάντια στην κρατική βία και πειθάρχηση στο κοινωνικό σώμα των φοιτητών και της νεολαίας, σε αντιπαράθεση με όλα τα τμήματα της Αστυνομίας, αυτός ο αγώνας πρέπει να δοθεί με όλα τα μέσα και να κερδίσει, εξηγώντας γιατί όχι μόνο η Παιδεία αλλά και το κίνημα για την υπεράσπισή της από τα νύχια του ολοκληρωτισμού αποτελεί ζήτημα για ολόκληρη την κοινωνία για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Το κράτος και η νεοφιλεύθερη/ακροδεξιά διαχείριση αφού επέβαλαν την απουσία της κοινωνίας από το δημόσιο χώρο σχεδιάζουν με πνεύμα ακραιφνούς ρεβανσισμού την αποσυγκρότηση της αγωνιστικής κληρονομιάς που άφησαν δεκαετίες φοιτητικών διεκδικήσεων. Από το Πολυτεχνείο του 1973, όταν οι φοιτητές ανέδειξαν πως μπορεί μια χούφτα ανθρώπων να πυροδοτήσει το αδύνατο, στις πρώτες καταλήψεις του 1979 που ανάγκασαν τον εθνάρχη να ακυρώσει τον νόμο 815/1978, τα πανεκπαιδευτικά κινήματα του 1990-1991 και του 1997-1998 που έβαλαν σημαντικά αναχώματα στους σχεδιασμούς των νεοφιλελεύθερων και των «εκσυγχρονιστών» μέχρι το τεράστιο κίνημα του 2006-2007 που απέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το άνοιγμα του δρόμου στην καπιταλιστική ολοκλήρωση, στην ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση της Παιδείας, το φοιτητικό κίνημα ήταν είναι και μπορεί να γίνει ξανά επικίνδυνο. Αυτοί το ξέρουν και χτυπάνε στο ψαχνό. Να ανταποδώσουμε στα ίσα. Με καταλήψεις σχολών για την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, του κοινωνικού πεδίου, με μαζικές διαδικασίες για την πραγματική εμπλοκή όλων των φοιτητών στις αποφάσεις των συλλόγων αυτοοργανωμένα και ακηδεμόνευτα από κομματικές εξαρτήσεις και κομματικές μεσολαβήσεις, με κοινωνική απεύθυνση και μαχητικό χαρακτήρα για να σπάσουν οι απαγορεύσεις που στοχεύουν στη διάλυση συνολικά του κινήματος για να ανοίξει ξανά ο δρόμος της ανυπότακτης αντίστασης, των ταξικών αγώνων, της κοινωνικής απελευθέρωσης.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ Ή ΑΛΛΗ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ
ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Oμοσπονδία Συλλογικοτήτων
KAΛΕΣΜΑΤΑ
