Στις 18 και 19 Ιουνίου του 2022 πραγματοποιήθηκε στην Κατάληψη Mundo Nuevo και στην Κατάληψη Libertatia αντίστοιχα, στη Θεσσαλονίκη, η 8η Συνδιάσκεψη της Α.Π.Ο –Ο.Σ. Στη διήμερη αυτή διαδικασία συμμετείχαν οι συλλογικότητες, μέλη της ΑΠΟ, Αναρχική συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς” (Αθήνα), Αναρχική Συλλογικότητα “Όμικρον 72” (Αθήνα), Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό “Μαύρο και Κόκκινο” (Θεσσαλονίκη) και Συλλογικότητα για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό “Libertatia” (Θεσσαλονίκη), οι οποίες κατά την πρώτη ημέρα, στο πλαίσιο της ανοιχτής συζήτησης, τοποθετήθηκαν αναφορικά με μια σειρά από ζητήματα της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας. Την ανοιχτή διαδικασία της πρώτης ημέρας παρακολούθησαν επίσης σύντροφοι/ισσες από την “Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere” και απο την “Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση”.
Κατά τη δεύτερη ημέρα, οι διαδικασίες του Συνεδρίου συνεχίστηκαν με τις εσωτερικές συζητήσεις των συλλογικοτήτων, οι οποίες έκαναν απολογισμό της μέχρι τώρα κίνησής της, της λειτουργίας των οργάνων και των ειδικών θεματικών ομάδων, επανεκτίμησαν το πολιτικό πλαίσιο και έθεσαν τις κατευθύνσεις κίνησης της οργάνωσης για το επόμενο διάστημα, με ορίζοντα την επόμενη Συνδιάσκεψη που κανονίστηκε για τον χειμώνα του 2022 στην Αθήνα.
Στη συνέχεια ακολουθεί η πολιτική διακήρυξη, η οποία αποτελεί τη σύνθεση των τοποθετήσεων των συλλογικοτήτων της ΑΠΟ τόσο από το 5ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε τον Γενάρη του 2022 στην Αθήνα όσο και από την 8η Συνδιάσκεψη τον Ιούνη του ίδιου έτους στη Θεσσαλονίκη.
*
Στην παρούσα ιστορική φάση, το χρεοκοπημένο πολιτικά, ιδεολογικά, αξιακά και οικονομικά καθεστώς, μην έχοντας πλέον να υποσχεθεί τίποτα άλλο πέρα από πολέμους, αποκλεισμούς και εξαθλίωση, θωρακίζεται απέναντι στην προοπτική της δυναμικής έκφρασης της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, τόσο τοπικά όσο και διεθνώς. Είναι η περίοδος όπου τα κράτη και τα αφεντικά επιχειρούν με σφοδρότητα να επιβάλουν στην κοινωνική πλειοψηφία τις εξαγγελίες τους περί «τέλους της ιστορίας», πασχίζοντας να πείσουν με κάθε τρόπο πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική για τις ανθρώπινες κοινωνίες πέρα από αυτήν όπου, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα είναι αναγκασμένη να ζει στιγματισμένη από την ανέχεια και τη φτώχεια, τις κακουχίες και τις αρρώστιες, τους πολέμους και τις καταστροφές. Οι διακρατικοί σχηματισμοί απεργάζονται την επέκταση της ισχύος τους με στρατιωτικά μέσα, με ολέθριες συνέπειες για κάθε λαό που θα βρεθεί στο διάβα τους, λεηλατώντας εδώ και αιώνες το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, προετοιμάζουν το επόμενο βήμα. Την μετάβαση από τις περιφερειακές συγκρούσεις «δια αντιπροσώπων», στον γενικευμένο πόλεμο, προκειμένου να διατηρήσουν τα βαμμένα με αίμα «κεκτημένα» της παρακμάζουσας αυτοκρατορίας τους.
Μετρώντας πλέον κάτι παραπάνω από 5 ολόκληρους μήνες από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, οι επιπτώσεις του πολέμου για τους πληβείους έχουν ήδη γίνει εμφανείς. Εκατομμύρια πρόσφυγες, χιλιάδες νεκροί στρατιώτες και άμαχοι, βιασμοί, ισοπέδωση, απαξίωση κάθε έννοιας της ζωής και καταστροφή. Η βαρβαρότητα του πολεμικού σφαγείου στο οποίο τα κράτη σέρνουν τα πληβειακά στρώματα εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, μέσα σε μία συνθήκη παγίωσης του πολέμου καθώς οι διακρατικοί ανταγωνισμοί οξύνονται διαρκώς. Η εξοπλιστική μιλιταριστική κούρσα στην οποία έχουν εισέλθει τα κράτη, η ολοένα και εντεινόμενη σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των διαφορετικών καπιταλιστικών μπλοκ εξουσίας, οι σχεδιασμοί για επέκταση του ΝΑΤΟ με πρόσδεση σε αυτό επιπλέον κρατών σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Ρωσία, η πριμοδότηση του εθνικισμού και του φασισμού στο εσωτερικό των κρατών και η κατασκευή του «Άλλου» ως εχθρού προκειμένου να ευθυγραμμιστούν οι καταπιεσμένοι με τα συμφέροντα της εκάστοτε αστικής τάξης, η εσωτερική καταστολή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων στη Ρωσία, οι συνεχείς κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης -με τελευταίο γεγονός σε αυτό τον κύκλο αίματος τη σφαγή στα Ισπανο-Μαροκινά σύνορα δεκάδων μεταναστών από τις αστυνομίες των δύο κρατών-, η φτωχοποίηση της κοινωνικής και ταξικής βάσης με τις οικονομικές επιπτώσεις του πολέμου να βαραίνουν τους εκμεταλλευόμενους, σε συνδυασμό με την ολομέτωπη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι καταπιεστές στο εσωτερικό των κοινωνιών με σκοπό το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τίθεται επιτακτικά πως είτε θα σταματήσουμε τον πόλεμο είτε θα υποστούμε τις συνέπειές του.
Ποιος όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ξανά τους λαούς στο πολεμικό σφαγείο, από όπου ποτέ δεν ξέφυγαν οι χώρες και οι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην επονομαζόμενη «ανεπτυγμένη» Δύση; Είναι ο Πούτιν και ο ανατολίτικος αυταρχισμός, είναι τα πολεμοκάπηλα γεράκια των ΗΠΑ, ή οι νεοφιλελεύθεροι χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η απάντηση είναι απλή: ΟΛΟΙ∙ γιατί αυτό που γεννάει τους πολέμους, τις συγκρούσεις, τις αδικίες, τους νεκρούς και τις ανείπωτες τραγωδίες της ανθρωπότητας είναι το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα. Σε καιρό ειρήνης καθυποτάσσει εκμεταλλεύεται και ξεζουμίζει τους εργαζόμενους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, καταπιέζει και κακοποιεί τους πλέον αδύναμους και συσσωρεύει αμύθητα πλούτη για τους παγκόσμιους ολιγάρχες – όμοιοι παντού: στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε., στη Ρωσία στην Κίνα.
Αυτή η άγρια επίθεση που βιώνουν σήμερα οι κοινωνίες, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και συνολικής συστημικής κρίσης και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος παγκόσμια, κλιμακώνεται και αναδεικνύονται τόσο οι αθεράπευτες αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης, όσο και η απόλυτη αδυναμία να παραχθεί από τα πάνω οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα. Οι ρίζες αυτής της διαρκώς εντεινόμενης επιθετικότητας βρίσκονται στην ίδια τη φύση του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Η ανάγκη για εμβάθυνση και επέκταση της εξουσίας κατατείνει στην επιχείρηση ελέγχου κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, με σκοπό την πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στις επιταγές του κράτους και των αφεντικών. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα έχει δομηθεί στη βάση του παραλογισμού της κοινωνικής και ταξικής καταπίεσης, η οποία επιδιώκει με κάθε μέσο τη διαιώνισή της και κατά συνέπεια τη διαιώνιση των καταστρεπτικών της αποτελεσμάτων στην κοινωνία και τη φύση. Η τόσο ορατή σήμερα αποσύνθεση του δεν είναι αποτέλεσμα της πολύπλευρης κρίσης. Αντιθέτως, η πολύπλευρη κρίση είναι αποτέλεσμα της βαθιάς αποσύνθεσης και της χρεοκοπίας του συστήματος σε κοινωνικό, πολιτικό και αξιακό επίπεδο. Αυτή ακριβώς η αποσάθρωση και ολοσχερής χρεοκοπία του κόσμου του κράτους και του καπιταλισμού αποτελεί όριο για την εποχή της παγκόσμιας ολοκλήρωσής του και ταυτόχρονα αιτία της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της συνακόλουθης αύξησης της απειλής του πολέμου. Το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα φέρει εντός του τις αντιφάσεις του, ο ανταγωνισμός μεταξύ των αστικών επιτελείων για την καλύτερη τοποθέτησή τους στη σκακιέρα για την καταλήστευση και τον διαμοιρασμό των πολύτιμων και περιορισμένων φυσικών πόρων, το άπλωμα της «σφαίρας επιρροής» τους είναι που κάνει τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν ξανά και ξανά. Γιατί όσο οι κοινωνίες βρίσκονται δέσμιες του λεγόμενου «εθνικού συμφέροντος», του ιδιωτικού κέρδους και της καπιταλιστικής συσσώρευσης ο πόλεμος θα αποτελεί τον μονόδρομο των αυτοκρατοριών σε σύγκρουση. Αυτή η καπιταλιστική νομοτέλεια, ωστόσο καθόλου δεν σημαίνει ότι το σύστημα της καταπίεσης οδεύει μόνο του στον αφανισμό του, μέσω των αδιεξόδων και των αντιφάσεων του. Αν οι λαοί δεν διεκδικήσουν να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους τότε οι συνολικές συνθήκες διαβίωσης θα γίνουν ακόμη χειρότερες, με κυριότερη απειλή αυτήν του πολέμου, καθώς επίσης και της περαιτέρω φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.
Να μην γίνουμε κρέας για τις οβίδες τον αφεντικών, να αντιπαλέψουμε τον μιλιταρισμό, να μπλοκάρουμε τον πόλεμο εδώ αλλά και παντού στον πλανήτη. Η Ελλάδα αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και είναι βαθιά προσδεδεμένη στο άρμα του Ευρωατλαντισμού, υπεύθυνου για τόσες και τόσες εγκληματικές επεμβάσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια. Η πρόσφατη ανανέωση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, η αναβάθμιση της ΝΑΤΟϊκής βάσης της Σούδας και του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή, η μεταφορά «ειδικών» όπλων στην αεροπορική βάση του Αράξου, η επέκταση των στρατιωτικών βάσεων σε διάφορες περιοχές της χώρας όπως στη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο και την Αλεξανδρούπολη, με την τελευταία να αποτελεί σημείο αναφοράς για την μεταφορά έμψυχου και άψυχου ΝΑΤΟϊκού εξοπλισμού στην ανατολική Ευρώπη, η άμεση εμπλοκή στον πόλεμο στην Ουκρανία με τις συνεχείς αποστολές στρατιωτικού εξοπλισμού στο ουκρανικό κράτος, οι αδιάκοπες μιλιταριστικές ασκήσεις με τα αντίστοιχα σενάρια πολεμικών εμπλοκών που τις συνοδεύουν, η νέα εξοπλιστική κούρσα για το σύνολο του στρατού με «εξελιγμένα» οπλικά συστήματα κ.α. αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα της διεύρυνσης των σχέσεων μεταξύ του ελληνικού και του αμερικανικού κράτους, επιβεβαιώνοντας τόσο την πρόσδεση της εγχώριας αστικής τάξης στο άρμα συμφερόντων της κυρίαρχης διεθνούς πολιτικο-οικονομικής ελίτ όσο και του νέου αναβαθμισμένου ρόλου που επιδιώκει να έχει το ελληνικό κράτος στην νευραλγική περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου ήταν ήδη εμφανείς οι καταστρεπτικές συνέπειες της επιβολής του συστήματος πάνω στη φύση και τις ζωές μας, ενός συστήματος που καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τις πολεμικές επιχειρήσεις, ξεσπά η ασθένεια covid-19. Η εξάπλωσή της σε παγκόσμιο επίπεδο ανέδειξε με τον πλέον προφανή τρόπο τη βαρβαρότητα του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος, καθώς από την μια η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με νέους και επαχθέστερους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης και από την άλλη το κράτος υπερασπίζεται την εξουσία του και την συσσώρευση του πλούτου στα χέρια του κεφαλαίου, διευρύνοντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και στερώντας από την κοινωνία απαραίτητους πόρους για την αντιμετώπιση αυτής της καταστροφής.
Η πανδημία λειτούργησε ως επιταχυντής της συνολικής συστημικής κρίσης (κρίσης σε οικονομικό, πολιτικό, αξιακό και περιβαλλοντικό επίπεδο) – που αποτελεί δομικό στοιχείο τους συστήματος και προκαλείται από τις ίδιες τις αντιφάσεις της λειτουργίας του και από τα ζητούμενά του για τον πλήρη έλεγχο των κοινωνιών- δηλαδή, επιτάχυνε την επιθετική αναδιάταξη της κυριαρχίας που στοχεύει στη μεταβολή των όρων του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού προς το χειρότερο για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους.
Έτσι η θανατηφόρα ασθένεια, η οποία έχει ως συνέπεια πάνω από 5 εκ. ανθρώπους νεκρούς μέχρι σήμερα, επιχειρείται να αξιοποιηθεί ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής προκειμένου να υλοποιηθούν ταχύτερα και με σκληρότερους όρους οι αναδιαρθρώσεις σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και ταξικής πραγματικότητας στοχεύοντας στην αναπαραγωγή, επέκταση και διαιώνιση της κυριαρχίας και τη μεγιστοποίηση των κερδών της, καθώς και στο βάθεμα της εξουσίας των καταπιεστών, για την ολοκληρωτική καθυπόταξη της κοινωνίας. Ενώ, εξαιτίας της αδυναμίας του να παράξει ένα συνολικό και συνεκτικό όραμα για την κοινωνία, την ώρα που καταδικάζει όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια στη φτώχεια και την εξαθλίωση, ταυτόχρονα προετοιμάζεται απέναντι στις εκρήξεις της διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας και επιτίθεται με ολοένα και περισσότερη αγριότητα σε κάθε κοινωνικό και ταξικό κεκτημένο, καθώς και σε όσους αγωνίζονται και βάζουν αναχώματα ενάντια στους εγκληματικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.
Στον ελλαδικό χώρο, η κατεύθυνση προς την επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, βάση της οποίας κινείται σήμερα η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας, αποτυπώνεται σε ένα πλήθος αναδιαρθρώσεων, που εξυπηρετούν διακηρυγμένες και πάγιες στοχεύσεις του κόσμου της Εξουσίας, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης. Γιατί αν δείχνει ικανή σήμερα η δεξιά να επιβάλει την ηγεμονία του νέο-φιλελευθερισμού και να επεκτείνει την πολιτική της επιτιθέμενη στους εργαζόμενους, τους ανέργους και όλους τους από τα κάτω, είναι γιατί η προηγούμενη πολιτική διαχείριση, η κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας στο όνομα της ριζοσπαστικής αριστεράς συνέτριψε τα κινήματα, σκόρπισε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις σε μεγάλο κοινωνικά κομμάτια μόνο για να βάλει άλλο ένα τούβλο στο οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και να εδραιώσει ακόμη παραπάνω την αντίληψη ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει.
Το κράτος, ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής, επέλεξε το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους υπό τη διακυβέρνησή της, επιχειρεί ακόμα μία φορά να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής. Ο σκοπός της είναι να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή. Επιβάλλουν ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστες/στριες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Μέσα στα τελευταία 2 χρόνια όπου η πανδημία του covid-19 και η εγκληματική διαχείρισή της έχουν αφήσει εκατομμύρια νεκρούς ανά τον κόσμο και 30.000 στον ελλαδικό χώρο, το ελληνικό κράτος το μόνο που προσέφερε ήταν άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους και την επιπλέον διάλυση του ΕΣΥ, με την πλήρη εγκατάλειψή του, με συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων και ιδιωτικοποιήσεις και με τη μη στελέχωσή του με το αναγκαίο προσωπικό. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Προϋποθέσεις για τον βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό είναι η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης και η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Έτσι η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Η ψήφιση του νόμου για την περιστολή των διαδηλώσεων, η κατάργηση του 8ώρου και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, η απόλυτη απαξίωση του αγαθού της δημόσιας υγείας, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση των αποκλεισμών και της καταστολής, η περαιτέρω όξυνση της εγκληματικής βίας των κατασταλτικών μηχανισμών, οι συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών/τριών σε διαδηλώσεις, η επίθεση στους αγώνες των υγειονομικών, οι οποίοι υπερασπίζονται τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, αποτελούν κομμάτια της επιβολής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ένα πολιτικό και επαναστατικό κίνημα έχει χρέος να διατυπώνει και αρθρώνει ένα συνολικό επαναστατικό πρόταγμα, μια κοινωνική πρόταση για όλους. Για νέους και ηλικιωμένους, για υγιείς και ασθενείς, χωρίς διακρίσεις, χωρίς φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το επαναστατικό σύνθημα στην εποχή μας παραμένει το «όλα για όλους, από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Η ισότητα σημαίνει την ίση δυνατότητα για πρόσβαση σε δομές υγείας, στην τροφή, τη στέγαση. Και η ελευθερία σημαίνει τη συλλογική δυνατότητα συναπόφασης για όλα τα κοινωνικά ζητήματα, τη ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής, της σχέσης με τη φύση, της παραγωγής και της ψυχαγωγίας. Οι κινήσεις αλληλεγγύης και οι κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα αρνούμενες την ανάληψη των κοινωνικών ζητημάτων από το κράτος, έχοντας ταυτόχρονα τη σπουδή για τα συλλογικά και ατομικά μέτρα αυτοπροστασίας – γιατί πρόκειται για ανάγκη της βάσης – είναι εκείνες που μπορούν και αντιπαρατίθενται στην κρατική και καπιταλιστική εξουσία και τα ακροδεξιά, ρεφορμιστικά ή lifestyle συμπληρώματά της, τα οποία στην πραγματικότητα αναγνωρίζουν το «δικαίωμα» του κράτους να αποφασίζει για το κοινωνικό σύνολο, δυσανασχετώντας κατά περίσταση για τους τρόπους του, στον βαθμό που επηρεάζονται ως εξατομικευμένες οντότητες. Ως αναρχικοί, αρνούμαστε συνολικά στο κράτος τη δυνατότητα να αποφασίζει για τα κοινωνικά ζητήματα, είτε αυτά αφορούν την παραγωγή, είτε τη διαχείριση ενός υπαρκτού κινδύνου όπως μιας επιδημίας, γιατί γνωρίζουμε πως για το κράτος οι ζωές μας δεν είναι παρά μέσα και καύσιμη ύλη που χρησιμοποιούνται στον σκοπό της διαιώνισης της εξουσίας του.
Η σημερινή νεοφιλελεύθερη διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει την επιθετική κρατική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών τους. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.
Μια ολομέτωπη επίθεση των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, που εκδηλώνεται με ακόμα πιο σφοδρούς όρους, απέναντι στην κοινωνική βάση, τους φτωχούς, τους απόκληρους, όσους και όσες αγωνίζονται. Από τη γιγάντωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής επιθετικότητας, που οδηγεί σε συνεχείς δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της εκμετάλλευσης, τον εγκλεισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στα σύγχρονα Νταχάου των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τις χιλιάδες δολοφονίες τους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο μέχρι τις σφαίρες, τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς των ένστολων δολοφόνων της δημοκρατίας στα αστυνομικά μπλόκα, τα τμήματα, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις γειτονιές.
Κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής που έχει εξαπολύσει η κυριαρχία σε όσους και όσες αντιστέκονται απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι και η τοποθέτηση πανεπιστημιακής αστυνομίας μέσα και έξω από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Πρόκειται για κατατασταλτικές κρατικές μεθοδεύσεις που έχουν στόχο τον κοινωνικό χαρακτηρα του πανεπιστημιακού ασύλου το οποίο είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τους αγώνες ενάντια στην εξουσία, τους αγώνες για την ελευθερία και την κοινωνική χειραφέτηση. Αυτό μαρτυρά η μακρά γραμμή των αγώνων που έδρασαν στους χώρους του, από την περίοδο της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, μέχρι την Εξέγερση του 2008. Μέχρι και σήμερα που οι αγωνιζόμενοι φοιτητές μάχονται και αντιμετωπίζουν τις αύρες, τα χημικά και τις επιθέσεις των ένστολων δολοφονικών ταγμάτων εφόδου της δημοκρατίας στους δρόμους και μέσα στα πανεπιστήμια το άσυλο συνεχίζει να αποτελεί ζωντανό σημείο αναφοράς για τους εξεγερμένους, τους αγωνιστές/στριες, τους αναρχικούς, το σύνολο του κινήματος, πεδίο συνάντησης και ανάπτυξης πλήθους πολιτικών διεργασιών, πεδίο έκφρασης της κοινωνικής αμφισβήτησης και ανυπακοής. Στην εφαρμογή του, ο νόμος 4777 μετατρέπει τον πανεπιστημιακό χώρο σε ένα περιβάλλον επιτήρησης και ελέγχου καθώς προβλέπεται η τοποθέτηση συστημάτων καταγραφής εικόνας και ήχου, αισθητήρων και ανιχνευτών κίνησης, συναγερμών, μηχανημάτων ανίχνευσης αντικειμένων και ουσιών. Η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά το μέσο με το οποίο το «Πανεπιστήμιο 2030» –όπως έχει ονομαστεί– θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα, εφόσον καμφθούν και εκμηδενιστούν οι αξιόμαχες αντιστάσεις εντός της φοιτητικής κοινότητας. Οι ταξικοί φραγμοί που μπαίνουν μέσω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής για τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το ν + ν/2 που ορίζει χρονικό όριο στον κύκλο σπουδών, αποτελούν σημείο τομής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που επιδιώκεται εδώ και δεκαετίες. Μία αναδιαρθρωτική πολιτική που αποσκοπεί στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου πολιτικά απονεκρωμένου, αποκομμένου από την υπόλοιπη κοινωνία όπου θα εξυπηρετεί καθαρά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τροφοδοτώντας φθηνά ειδικευόμενα χέρια στην αγορά εργασίας και διεξάγοντας έρευνες για την στρατιωτική βιομηχανία και τους μεγάλους τεχνολογικούς κολοσσούς.
Μέρος των συνολικότερων αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων και της βίαιης διαδικασίας μετασχηματισμού της κοινωνίας στο σύνολό της αποτελεί και η επιχείρηση ιδιοποίησης του δημόσιου χώρου από κράτος και αφεντικά. Μια επιχείρηση με σκοπό την αλλοτρίωση του χαρακτήρα των γειτονιών και τη μετατροπή του κέντρου της μητρόπολης σε εμπορευματική ζώνη και τουριστικό θέρετρο που σε καμιά περίπτωση δεν θα εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά μέσω αυτής επιχειρείται η όξυνση της επιτήρησης και του ελέγχου έως την πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία της συνολικής συστημικής κρίσης, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ταυτόχρονα με την επίταση της ταξικής εκμετάλλευσης των εργαζόμενων γυναικών, παρακολουθήσαμε να έρχονται στη δημοσιότητα δεκάδες γυναικοκτονίες, απόπειρες βιασμού, βιασμοί, υποθέσεις trafficking με τη συγκάλυψη της αστυνομίας και των πολιτικών της προϊσταμένων, συγκάλυψη κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας και παιδοβιασμού, καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βασανισμούς μέσα σε αστυνομικά τμήματα. Είναι ακόμα πιο σαφές πλέον πως εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Οι εξουσιαστές σήμερα επιχειρούν να σβήσουν τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων γιατί λειτουργούν ως παραδείγματα αντίστασης, γιατί δείχνουν δρόμους αγώνα στους καταπιεσμένους στο σήμερα.
Ταυτόχρονα, η κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη ανέδειξε και τα όρια των μορφών οργάνωσης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος. Τα υπαρκτά σχήματα, αν
και απαραίτητα στον αγώνα, δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορούσαν λόγω της μορφής τους να θέσουν μεγαλύτερους στόχους από το να αποτελέσουν σημεία αναφοράς εντός της εξέγερσης. Σχήματα που λειτούργησαν θετικά για το πολιτικό μπόλιασμα της εξέγερσης με τις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, όμως δεν έχουν φτιαχτεί για να μετατρέψουν την εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία. Είναι αυτό το σημείο, στον απολογισμό της εξέγερσης, στις δυνατότητες που αυτή γέννησε και δεν εκπληρώθηκαν, όπου γεννιέται η ιδέα της αναγκαιότητας για την αναρχική πολιτική οργάνωση. Η Αναρχική Πολιτική Οργάνωση είναι παιδί του Δεκέμβρη και των μεγάλων κινητοποιήσεων του 2010-12-με τις δυνατότητες και τα όρια που ανέδειξε- και της ιστορικής παρακαταθήκης του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Του ελευθεριακού κινήματος της CNT-FAI που μέσα από σκληρούς αγώνες, εξεγέρσεις και κυρίως, την ταξική, κοινωνική, πολιτική οργάνωση κατάφερε να θέσει σε εφαρμογή την ιδέα της γενικευμένης ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού και να αναπτύξει την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση του Δεκέμβρη, η αντικειμενική συνθήκη της παρακμής της κρατικής και καπιταλιστικής αυτοκρατορίας οξύνθηκε. Εξαιτίας πραγματικών αδυναμιών (ιδεολογικών και οργανωτικών), αλλά και της αδήριτης ανάγκης της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής να μην αποδιοργανωθεί σε ένα σπιράλ φθοράς εν μέσω γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, χτυπήθηκε με συνέπεια η υποκειμενική δυνατότητα άμυνας των καταπιεσμένων ενάντια στους δυνάστες τους: η ιδέα, η αντίληψη ότι η παραπαίουσα αυτοκρατορία, είναι μαχητή. Με την προπαγάνδα αλλά και την αύξηση των ποσοστών βίας, με τις ρεφορμιστικές αυταπάτες αλλά και την κατασταλτική θωράκιση, με την ιδεολογική επίθεση και τη συνεργασία όλου του αστικού κόσμου για την αναχαίτιση των απείθαρχων, οι παρηκμασμένοι εξουσιοφρενείς εν μέσω της γενικευμένης και συνολικής κρίσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος επιχειρούν μία ολοκληρωτική επίθεση τοπικά και διεθνώς.
Στον ελλαδικό χώρο, με βάση τα συμπεράσματα που έχουμε αντλήσει από την εξέγερση του Δεκέμβρη και έπειτα και συνυπολογίζοντας τη βεβαιότητα για την κλιμάκωση της επίθεσης του κράτους και των αφεντικών σε όλα τα μέτωπα, με την ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία της φύσης και της κοινωνίας, αντιλαμβανόμαστε τη διαμόρφωση του κοινωνικού πεδίου, ως τόπου όπου μπορούν να λάβουν χώρα μεγάλες κοινωνικές και ταξικές εκρήξεις. Τα κατασταλτικά επιτελεία του κράτους σε αυτό το πλαίσιο εφαρμόζουν πολιτικές προληπτικής αντιεξέγερσης, σφίγγοντας διαρκώς τον κλοιό γύρω από τα ορατά σημεία αντίστασης, πλημμυρίζοντας τις πόλεις με ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις, επιχειρώντας να ανασκευάσουν ιδεολογικά και χωροταξικά τους τόπους όπου εκφράζεται υλικά η κοινωνική ζωή, προκειμένου να μετατρέψουν τους συσχετισμούς δύναμης συντριπτικά υπέρ τους. Από την πλευρά μας, αυτό είναι το συνολικό πεδίο, στο οποίο οφείλουμε να ανιχνεύσουμε τα καθήκοντα και τις δυνατότητές μας ως αναρχικοί, για να προωθήσουμε με ρεαλιστικούς όρους την υπόθεση της χειραφέτησης και της κοινωνικής επανάστασης. Για να έχουν συνέχεια και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα οι αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις και οι έφοδοι των καταπιεσμένων ενάντια στα φρούρια που χτίζουν οι δυνάστες τους.
Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Μέσα από αδιαμεσολάβητους αντιιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες από τα κάτω, μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, να παλέψουμε για την κοινωνική επανάσταση. Να ξαναφτιάξουμε τη ζωή με βασικά συστατικά την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, χωρίς αφεντικά και δούλους.
Να κάνουμε απτή πραγματικότητα τη γενικευμένη κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, να συνοψίσουμε την πολιτική ελευθερία και την οικονομική ισότητα στο σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Για ένα ελευθεριακό κίνημα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που θα δίνει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες.
Η ΑΠΟ εκφράζει, από τη στιγμή της συγκρότησής της, και θα πρέπει να εκφράζει μια ανοιχτή πρόταση για τους αναρχικούς που αναφέρονται στον οργανωμένο και συλλογικό αγώνα και στην κοινωνική επανάσταση, μια διαρκή πρόταση για την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αναρχικού κινήματος. Έχοντας πλέον σχεδόν 6 χρόνια θετικής εμπειρίας, επιτυχών ζυμώσεων και δράσεων, αύξησης των δυνατοτήτων μας μέσα από τη συνειδητή συλλειτουργία σε βάθος χρόνου και την πολλαπλασιαστική της δύναμη, σε αυτό τo συνέδριο θέλουμε να σκιαγραφήσουμε τα βήματά μας στο μέλλον.
Με δεδομένη την εκτίμηση πως η κατασταλτική εκστρατεία του κράτους αποτελεί μία μακροπρόθεσμη επιλογή ασφυκτικού περιορισμού των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και αιχμή του δόρατος της συνολικής επιχείρησης αλλαγής του κοινωνικού τόπου σε μία δυστοπία εκμετάλλευσης και υποταγής και έχοντας την εκτίμηση της υποβόσκουσας κοινωνικής έκρηξης απέναντι σε αυτή την επιχείρηση, θέλουμε να προχωρήσουμε στη συγκρότηση ενός πολιτικού σχεδίου που να αντιμετωπίζει κατάματα τις προκλήσεις των καιρών μας, συνυπολογίζοντας εκείνους με τους οποίους βαδίζουμε μαζί και επιδιώκοντας να βρεθούμε στο πλάι ακόμα περισσότερων. Με σπουδή για την οργάνωση της άμυνας απέναντι στην επέλαση του κράτους και των αφεντικών και έχοντας ως ορίζοντα τη γενικευμένη κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Με συνέπεια στα ταξικά και κοινωνικά μέτωπα αγώνα που θέτουν φραγμούς στην περαιτέρω υποβάθμιση της ζωών μας στο σήμερα και έχοντας ως στόχο την κατάκτηση της μόνης ζωής που αξίζει να βιωθεί: Αυτής στα λαϊκά συμβούλια της κοινωνικής επανάστασης.
ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ- ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία- Παιδεία- Τροφή- Στέγαση
ΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΣΤΑΣΗ- ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Αύγουστος 2022
