Το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19 τα τελευταία δύο χρόνια έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική συνθήκη για την κοινωνική βάση, με τις δομές υγείας να βρίσκονται στα όριά τους, τις ζωές πολλές ανθρώπων να κινδυνεύουν από την κρατική αδιαφορία, την καταστολή να αυξάνεται και να χτυπάει το κοινωνικό σώμα και τα πληβειακά στρώματα να φτωχοποιούνται ακόμα περισσότερο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επίθεσης από το κράτος και το κεφάλαιο πρέπει να γίνει ειδική μνεία στη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων και των μεταναστών.
Η κατάσταση των πληθυσμών αυτών στον ελλαδικό χώρο έχει χειροτερέψει ακόμα περισσότερο κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Η ακροδεξιά κρατική διαχείριση, ακολουθώντας τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων, προβαίνει σε μια σειρά κινήσεων που δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι ζωές των μεταναστών δεν έχουν καμιά αξία για την κρατική μηχανή, καθιστώντας τους πληθυσμούς αυτούς αόρατους και αναλώσιμους. Έτσι, από τη μια τα camps μετατρέπονται σε κλειστά κέντρα κράτησης (Σάμος, ενδοχώρα) και δημιουργούνται καινούρια (Λέρος, Χίος, Κως, Λέσβος), ενώ από την άλλη κόβονται τα όποια οικονομικά βοηθήματα και προγράμματα υπήρχαν, σε μια διαδικασία εγκλεισμού και περαιτέρω περιθωριοποίησης των ανθρώπων αυτών χωρίς πρόσβαση σε στέγη, περίθαλψη κι εκπαίδευση. Φυσικά, οι παράνομες επαναπροωθήσεις -για τις οποίες πρόσφατα μάλιστα φάνηκε με ξεκάθαρο τρόπο η κρατική αλαζονεία- συνεχίζονται σε τακτική βάση, φτάνοντας μέχρι και τις κανονικές απαγωγές ανθρώπων. Επίσης, σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία, η αίτηση ασύλου συνδέεται πλέον ξεκάθαρα με μια πολιτική εγκλεισμού των μεταναστών, καθώς η υποβολή τέτοιου αιτήματος θα πρέπει να γίνεται πλέον μόνο στα καινούρια, κλειστά κέντρα κράτησης. Παράλληλα, η κρατική πολιτική προωθεί και ανατροφοδοτεί τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, ιδιαίτερα στις τοπικές κοινωνίες όπου υπάρχουν τα κλειστά κέντρα κράτησης ή σε περιοχές που λειτουργούν ως σημεία εισόδου στη χώρα, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στον Έβρο την άνοιξη του 2020.
Μέσα σ’ όλο αυτό το πλαίσιο, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μετατρέπονται σε «αόρατους πληθυσμούς», με τις ζωές τους να μην έχουν καμία αξία για την ακροδεξιά διαχείριση και την κρατική θανατοπολιτική. Όπως δεν έχουν και οι ζωές των φτωχών ανθρώπων που στοιβάζονται στις ΜΕΘ καθημερινά γιατί δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για την υγεία παρά μόνο για τον περαιτέρω έλεγχο του πληθυσμού, όπως δεν έχουν αξία οι ζωές των εργατών με τα δυστυχήματα σε χώρους δουλειάς ή εν ώρα εργασίας να αυξάνονται συνεχώς ή οι ζωές άλλων πληθυσμών, όπως οι Ρομά, με τα κρατικά όργανα να έχουν το δικαίωμα να γαζώνουν μικρά παιδιά για ένα κλεμμένο αμάξι, όπως στην περίπτωση του Νίκου Σαμπάνη.
Λαμβάνοντας υπόψη τη γενική κατάσταση, ως αναρχικοί και αναρχικές στεκόμαστε στο πλευρό των απανταχού καταπιεσμένων και δυναμώνουμε την αντίστασή μας απέναντι στη θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου. Προτάσσουμε την ταξική αλληλεγγύη, την οργάνωση των καταπιεσμένων σε ταξικό και κοινωνικό επίπεδο και τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών απέναντι στον ρατσισμό, τον εθνικισμό, το κράτος και το κεφάλαιο. Να υπερασπιστούμε την τάξη μας, να στήσουμε αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΑΞΙΚΑ,
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
Libertatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό, μέλος της ΑΠΟ-ΟΣ
