Απέναντι στη δολοφονική διαχείριση της πανδημίας από το κράτος και το κεφάλαιο
Το Φεβρουάριο του 2022 συμπληρώνονται δύο χρόνια από την έλευση της πανδημίας στη χώρα μας. Παράλληλα, συμπληρώνονται και δύο χρόνια από την έναρξη της εγκληματικής διαχείρισής της από το κράτος, η οποία έχει κοστίσει μέχρι στιγμής πάνω από 20.000 νεκρούς, πενταψήφιο αριθμό κρουσμάτων σε καθημερινή βάση, και έχει συμφιλιώσει μια σημαντική κοινωνική μερίδα με τον θάνατο και την εξαθλίωση. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, προχωρώντας σε μια «υποδειγματική εφαρμογή» νεοφιλελεύθερων πολιτικών, έκανε αυτό που θα έκανε κάθε αστική δύναμη για να οχυρώσει τη θέση των ισχυρών σε μια αναπάντεχη και πρωτόγνωρη συνθήκη. Μετακυλώντας το βάρος των συνεπειών της υγειονομικής κρίσης στην κοινωνική βάση, επιχείρησε να θωρακίσει την αστική τάξη τόσο οικονομικά -χρηματοδοτώντας εταιρείες κολοσσούς και επιχειρήσεις- όσο και πολιτικά – ενισχύοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και αναβαθμίζοντας το νομικό οπλοστάσιο με την ψήφιση αντικοινωνικών νόμων. Αποτέλεσμα αυτών είναι να βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές, βλέποντας από τη μια το κεφάλαιο να θησαυρίζει ραγδαία, και από την άλλη τους αδύναμους να εξαθλιώνονται και να καταπιέζονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει.
Το χειρότερο, όμως, απ’ όλα είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει τέλος σε αυτή τη διαρκή υποβάθμιση και ευτελισμό των λαϊκών στρωμάτων. Και πώς να υπάρξει βέβαια όταν το κράτος συνεχίζει ακάθεκτα τη διάλυση του συστήματος υγείας (ΕΣΥ), αφήνοντας νοσοκομεία σε αρκετά καλή κατάσταση όπως το Λοιμωδών να γίνουν ερείπια και εντάσσοντας στο σχεδιασμό του το κλείσιμο και άλλων νοσοκομείων (Παίδων Πεντέλης). Κι όταν αντίστοιχα τα κρατικά κονδύλια αντί να χρησιμοποιηθούν για την εγκατάσταση νέων κλινών ΜΕΘ, τη στιγμή που άνθρωποι διασωληνώνονται εκτός αυτών, πηγαίνουν στα καθεστωτικά ΜΜΕ για να διαχύσουν την αισχρή προπαγάνδα τους και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Την ίδια ώρα για να μην κλονιστεί το αφήγημα περί «επιστροφής στην κανονικότητα», τα σχολεία ξανανοίγουν χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το γεγονός πως για να κλείσει ένα τμήμα πρέπει να νοσήσει πάνω από το 50% του συνόλου του, ενώ η κυβέρνηση πάει ύπουλα να απεκδυθεί κάθε ευθύνη, παρέχοντας σε μαθητές και εκπαιδευτικούς μόλις 2 self-test εβδομαδιαίως. Παρόμοιες εικόνες κρατικής αναλγησίας συναντάμε και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου ο κόσμος λόγω των ελάχιστων δρομολογίων συνωστίζεται, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο την υγεία του.
Ωστόσο, η βαρβαρότητα που βιώνουν οι καταπιεσμένοι δεν τελειώνει εκεί. Το κράτος έχοντας περάσει, με τη συνεπικούρηση της παρούσας και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, μια σειρά από αντεργατικά νομοθετήματα που συνθλίβουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, υποδαυλίζει την εργοδοτική τρομοκρατία και παγιώνει μια δυστοπική συνθήκη και στους χώρους εργασίας. Δεν μας κάνει λοιπόν καμία εντύπωση που αδίστακτοι εργοδότες υποχρεώνουν τους εργαζομένους να δουλέψουν κανονικά, παρότι εμφανίζουν συμπτώματα νόσησης, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι για να απουσιάσει κάποιος από τη δουλειά του είναι απαραίτητη η προσκόμιση θετικού PCR τεστ, και το κόστος των τελευταίων είναι τεράστιο. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι η τιμή τους μετά από τόσες διαμαρτυρίες συνεχίζει να παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη, καθώς και σε αυτή την περίπτωση μοναδικός στόχος είναι η προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και ο πλουτισμός των φαρμακοβιομηχανιών σε βάρος της εξαθλιωμένης εργατικής τάξης.
Όπως επίσης τυχαίες δεν είναι και οι ανατιμήσεις σε ρεύμα, θέρμανση και είδη πρώτης ανάγκης που υποβαθμίζουν περαιτέρω τη ζωή των καταπιεσμένων και οδηγούν ορισμένες φορές ακόμη και στον θάνατο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις περιπτώσεις του προηγούμενου μήνα όπου συνάνθρωποί μας κάηκαν ζωντανοί στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν από ξυλόσομπες, μην έχοντας άλλη επιλογή. Και πάλι οι αδύναμοι ζημιώθηκαν με τίμημα ακόμα και την ίδια τους τη ζωή για να βγούνε αλώβητα, αν όχι κερδισμένα, τα αφεντικά και οι επιχειρήσεις από αυτή την υγειονομική κρίση.
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν τη βίαιη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν εν καιρώ πανδημίας εκατομμύρια άνθρωποι. Για τη συνέχεια το μόνο που μας μένει είναι να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα των καιρών μας και αρνούμενοι τον συμβιβασμό με τον θάνατο να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή. Να ενώσουμε όλοι οι καταπιεσμένοι τις δυνάμεις μας και να αγωνιστούμε μέχρι τέλους ενάντια στο αδηφάγο τέρας του κράτους και του καπιταλισμού, για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Μέχρι την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Συγκέντρωση Σάββατο 22/1 στις 12:00 άγαλμα Βενιζέλου
Τοπικός συντονισμός Θεσσαλονίκης/ ΑΠΟ-ΟΣ
