Το Τουρκικό κράτος εδώ και χρόνια έχει εξαπολύσει μία ολομέτωπη επίθεση σε όλο τον κινηματικό και προοδευτικό πληθυσμό του, επιχειρώντας να καταστείλει κάθε μορφή αγώνα και κάθε έκφραση δυσαρέσκειας ενάντια στο καθεστώς. Φυλακίζοντας, δολοφονώντας, διαλύοντας πορείες και κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας ξυλοκοπώντας τη και πνίγοντας τες στα χημικά προσπαθεί να επιβάλλει τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οποιαδήποτε έκφραση συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς κάθε αγωνιζόμενο ποινικοποιείται και αποκαλείται τρομοκρατία. Όλα αυτά ενώ την ίδια στιγμή, το τουρκικό κράτος εμπλέκεται στις πολεμικές συρράξεις στην περιοχή της βόρεια Συρίας και του Κουρδιστάν, ενώ παράλληλα συνεπικουρεί το ελληνικό κράτος στην όξυνση των σχέσεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου, στην προσπάθεια του να αναδειχθεί ως υπολογίσιμη δύναμη στα πλαίσια των ενδο-καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Εν ολίγοις, στο όνομα των συμφερόντων του προπαγανδίζει την εθνική ενότητα, φιμώνοντας οποιαδήποτε φωνή αντίστασης.
Σε αυτήν την ασφυκτική συνθήκη, όπου οποιαδήποτε μορφή αντίστασης είναι επικηρυγμένη, δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν την απεργία πείνας μέχρι θανάτου ως το ύστατο μέσο διαμαρτυρίας. Μέλη των GrupYorum, η Helin Bölek, ο Ibrahim Göckçek και ο Mustafa Koçak, και των Δικηγόρων του Λαού, Ebru Timtik, έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους μετά από πολύμηνη απεργία πείνας, αρνούμενοι να υποταχθούν στις επιταγές του καθεστώτος. Ακόμη και σήμερα, την απεργία πείνας συνεχίζει η Didem Akman, ενώ με την απελευθέρωση του Aytaç Ünsal, ακολούθησε η μεταγωγή στην απομόνωση δύο ακόμα κρατουμένων, κάνοντας ξεκάθαρο ότι η φαινομενική υποχώρηση της αδιαλλαξίας του Ερντογάν συνοδεύεται από ταυτόχρονη εντατικοποίηση της καταστολής.
Η σκληρή αυτή στάση του τούρκικου κράτους, παρόλο τον εξόφθαλμο ολοκληρωτικό της χαρακτήρα, δεν αποτελεί ξέχωρο κομμάτι από την παγκόσμια στρατηγική των κρατών. Στην προσπάθεια τους να προασπίσουν τα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, εξαπολύουν ολομέτωπη επίθεση στους καταπιεσμένους του κρατικό-καπιταλιστικού συστήματος. Όσο περισσότερο στενεύει ο κλοιός και οι συνθήκες για όσους περισσεύουν γίνονται όλο και πιο ανυπόφορες, τόσο πιο αδίστακτη γίνεται η καταστολή του κράτους σε όσους υψώνουν την φωνή τους. Άλλωστε, παρά την φαινομενική αντιπαράθεση του τουρκικού και ελληνικού κράτους σε γεωπολιτικό επίπεδο, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφοροποίηση στην τακτική που επιλέγουν για την επιβολή της πολιτικής τους στο εσωτερικό, με το μεν τουρκικό κράτος να έχει κηρύξει επίσημα πόλεμο στον εσωτερικό του εχθρό και το δε ελληνικό να εκφράζει παρόμοιες διαθέσεις, αναβαθμίζοντας ολοένα παραπάνω την καταστολή ενάντια στους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους ντόπιους και μετανάστες.
Από την μεριά μας ως αναρχικοί, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους τούρκους αγωνιστές, με καθέναν και καθεμία που αγωνίζεται και δέχεται επίθεση από τα κατασταλτικά όργανα των αφεντικών. Προτάσσουμε την ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη, αντιλαμβανόμενοι ότι οι εθνικές ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από προσχήματα που εξυπηρετούν την κάλυψη της αντιπαράθεση με στόχο την αναδιανομή του πλούτου ανάμεσα στους ισχυρούς.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΩΝ ΚΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην απεργό πείνας Didem Akman | Πέμπτη 10 Σεπτέμβρη 18:00, Τούρκικο Προξενείο
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης – Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία συλλογικοτήτων
